Στις 21 Ιουλίου 1990 πραγματοποιήθηκε η συναυλία “Roger Waters: The Wall”, στην πλατεία Potsdamer στο Βερολίνο, στο σημείο που μέχρι πριν από 8 μήνες έστεκε το τείχος του Βερολίνου. Το κοινό ξεπέρασε τους 300 χιλιάδες, και το γεγονός μεταδόθηκε ζωντανά σε 52 χώρες.
Εκτός από τον Waters και το συγκρότημά του, έλαβαν μέρος πολλοί διάσημοι καλεσμένοι, όπως οι Bryan Adams, Joni Mitchell, Cyndi Lauper, Paul Carrack, Sinead O’Connor, Van Morrison με τους The Band, The Scorpions, Marianne Faithful, Ute Lemper, Albert Finney και Tim Curry. Επίσης συμμετείχε η εκατονταμελής μπάντα του Κόκκινου Στρατού, η συμφωνική ορχήστρα Rundfunk από το ανατολικό Βερολίνο καθώς και 200 έφεδροι του Βρετανικού Στρατού. Φυσικά δεν έλειψαν τα φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα, αλλά και το ιπτάμενο φουσκωτό γουρούνι.
Κανείς δεν πίστευε το 1989 ότι το τείχος του Βερολίνου θα έπεφτε και με τόσο μεγάλη ταχύτητα που όλοι βρέθηκαν προ εκπλήξεως. Ο Roger Waters μετά την περιοδεία του The Wall το 1981 και αφού οι Pink Floyd είχαν στο μεταξύ διαλυθεί, είχε δηλώσει πως δεν θα ξανάπαιζε ζωντανά το The Wall μέχρι να πέσει το Τείχος, πιστεύοντας πως δε θα πέσει ποτέ, ή τουλάχιστον για πολλές δεκαετίες. Όταν λοιπόν το Τείχος έπεσε το 1989 αποφάσισε να τηρήσει την υπόσχεσή του και να οργανώσει μια τεράστια συναυλία για τους σκοπούς της φιλανθρωπικής εταιρείας που είχε ιδρύσει ο τιμημένος με μετάλλια ανδρείας πιλότος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου Leonard Cheshire. Ο Waters έτρεφε μεγάλη συμπάθεια γι’ αυτόν, καθώς και ο δικός του πατέρας είχε σκοτωθεί σε μάχη στο Anzio της νότιας Ιταλίας το 1944, όταν ο Roger ήταν μόλις 5 μηνών.
Το άλμπουμ The Wall του 1979 είναι ίσως το πιο επιτυχημένο ροκ θεματικό άλμπουμ όλων των εποχών και η ζωντανή παρουσίασή του ήταν πολύ καινοτόμα και επιδραστική. Ο δίσκος διηγείται την ιστορία του Pink, πολύ συχνά με αναδρομές στο παρελθόν και το θέμα του έργου είναι ο “τοίχος” που φτιάχνει ο ήρωας για να απομονωθεί από τον κόσμο και την επικείμενη καταστροφή του. Η ιστορία, δημιούργημα του Waters, είναι ημι-αυτοβιογραφική και ο Pink, όπως και ο Roger, έχει χάσει τον πατέρα του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και είναι κι αυτός ροκ σταρ. Φυσικά κάποια γεγονότα είναι παρουσιασμένα με υπερβολικό τρόπο και δεν ανταποκρίνονται ακριβώς στην οικογένεια και τις εμπειρίες του Waters. Ο διπλός αυτός δίσκος, με όχημα τη Νο1 επιτυχία “Another Brick In The Wall Pt 2”, έγινε ένα από τα δημοφιλέστερα άλμπουμ σε όλον τον κόσμο.
Αυτό όμως που βοήθησε περισσότερο στο να χτιστεί ο μύθος του The Wall ήταν η ζωντανή παρουσίασή του. Μια μνημειώδης παραγωγή που παίχτηκε μόνο στο Los Angeles, τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Dortmund το 1981-1982. Το σόου άρχιζε με ένα μισο-χτισμένο τοίχο σε όλο το μήκος της σκηνής, ο οποίος χτιζόταν σε όλη τη διάρκεια του πρώτου μέρους, με τους καλλιτέχνες να βρίσκονται τελικά εξολοκλήρου πίσω του, αποκομμένοι και αόρατοι από το κοινό. Στη διάρκεια του δεύτερου μέρους κάποια τραγούδια είχαν προβολές γραφικών πάνω στον τοίχο και άλλα ερμηνεύονταν μέσα, μπροστά ή και πάνω στον τοίχο. Στην αποκορύφωση του φινάλε ο τοίχος γκρεμιζόταν και τα κομμάτια του έπεφταν σαν σε κατολίσθηση, ενισχυμένη με βροντερά ηχητικά εφέ. Ήταν τόσο ακριβή παραγωγή που οι Pink Floyd μπήκαν πολύ μέσα οικονομικά, εκτός από τον Rick Wright, τον οποίο στο μεταξύ ο Waters είχε απολύσει και συμμετείχε ως session μουσικός οπότε δεν έβαλε λεφτά ως μέλος της μπάντας. Όσοι είχαν την τύχη να βρεθούν σ’ αυτές τις συναυλίες είπαν πως επρόκειτο για την καλύτερη ροκ συναυλία που έχουν πάει.
Ήταν λοιπόν μια δεύτερη ευκαιρία για τον Waters να ξαναστήσει το σόου, με ακόμα μεγαλύτερα τούβλα, μεγαλύτερες φουσκωτές κούκλες και πολύ μεγαλύτερο κοινό από ποτέ, καθώς και τηλεοπτική κάλυψη. Τα 250.000 εισιτήρια έγιναν ανάρπαστα και όταν άνοιξαν οι πόρτες μπήκαν ακόμα 100.000 θεατές. Ο τοίχος είχε μήκος 170 μέτρα, ύψος 25 μέτρα και κτίστηκε κοντά στην Πύλη του Βρανδεμβούργου, πάνω στην πλατεία Potsdamer, που βρισκόταν μέσα στη νεκρή ζώνη μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας. Κανείς δεν ήξερε αν η περιοχή ήταν ακόμα ναρκοπέδιο, έτσι χτένισαν την περιοχή και βρήκαν αποθέματα πυρομαχικών και ένα άγνωστο καταφύγιο των SS, αλλά ευτυχώς δεν βρήκαν νάρκες. Έτσι λοιπόν η συναυλία ξεκίνησε.
Το πρώτο κομμάτι “In The Flesh?” παίχτηκε από τους Scorpions. Άλλα σημεία που ξεχώρισαν ήταν η Cyndi Lauper στο “Another Brick In The Wall Pt 2”, ο Bryan Adams στο “Young Lust”, το “Mother” με την Sinead O’Connor και το “Goodbye Blue Sky” με την Joni Mitchell. Στο δεύτερο μέρος αξιομνημόνευτη ήταν η ερμηνεία του “Comfortably Numb” με τον Van Morrison και τους The Band, καθώς και το “Run Like Hell” με τους Scorpions. Το καλύτερο σημείο εντούτοις ήταν το “The Trial”, όταν ο Waters πλαισιώθηκε από τους Tim Curry, Thomas Dolby, Ute Lemper, Marianne Faithfull και Albert Finney, η φωνή του οποίου δίνει και το έναυσμα “Tear down the wall!”, για να γκρεμιστεί ο τοίχος.
Ο Waters είχε δηλώσει σχετικά ότι: «Δεν πάω στο Βερολίνο για να γιορτάσω τη νίκη του καπιταλισμού επί του σοσιαλισμού, ή της Δύσης επί της Ανατολής. Πάω για να γιορτάσω τη νίκη του ατόμου εναντίον της γραφειοκρατίας, και συγκεκριμένα του κάθε Ανατολικογερμανού ενάντια στα υπερβολικά καταπιεστικά δόγματα κάτω από τα οποία ζούσε».
Παρόλο που είναι αμφίβολο ότι πολλοί κατάλαβαν την πολιτική ερμηνεία του Waters και σίγουρα οι περισσότεροι το είδαν όντως σαν μια γιορτή για το τέλος του κομμουνισμού, το γεγονός παραμένει πως το “The Wall live at Berlin” είναι ένα από τα αξιομνημόνευτα μουσικά στιγμιότυπα του περασμένου αιώνα.