Η αντίδραση του κοινού εναντίον των Metallica ήταν άμεση και σκληρή, ειδικά αφού μετά από δική τους έρευνα βρήκαν περισσότερα από 300 χιλιάδες usernames χρηστών που είχαν κατεβάσει παράνομα τη μουσική τους και ζήτησαν από το Napster να τους μπλοκάρει!
Οι Metallica, ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της ροκ και μέταλ μουσικής, εκτός από τη μουσική τους παρακαταθήκη θα μείνουν στην ιστορία και ως η μπάντα που στις 13 Απριλίου του 2000 μήνυσε το Napster.
Όλα άρχισαν τον Ιούνιο του 1999, όταν δυο φίλοι, ο Shawn Fanning και ο Sean Parker λάνσαραν μια εφαρμογή που επέτρεπε στους χρήστες να μοιράζονται αρχεία μεταξύ τους. Ο στόχος τους ήταν να φτιάξουν «έναν τρόπο αναζήτησης αρχείων και επικοινωνίας και να δημιουργηθούν κοινότητες με βάση διαφορετικά είδη μουσικής».
Όμως η ανάπτυξη του γρήγορου ίντερνετ, ειδικά μέσα στις εγκαταστάσεις των κολλεγίων, σε συνδυασμό με την ολοένα αυξανόμενη χρήση συμπιεσμένων και άρα μικρότερων αρχείων ήχου έκανε το Napster την τέλεια λύση για τους φοιτητές που ήθελαν να αναζητήσουν και να «κατεβάσουν» αρχεία mp3.
Το μόνο που είχε κάποιος να κάνει ήταν το να γράψει τον τίτλο ενός τραγουδιού ή το όνομα ενός καλλιτέχνη στη μηχανή αναζήτησης του Napster, κι έτσι σύντομα χιλιάδες χρήστες άρχισαν να ανταλλάζουν μουσική μεταξύ τους.
Όπως ήταν αναμενόμενο η μουσική βιομηχανία αντέδρασε γρήγορα και το Δεκέμβριο η R.I.A.A (Recording Industry Association of America) κατέθεσε αγωγή εναντίον του Napster για το αδίκημα της πειρατείας. Οι Metallica δεν είδαν με καλό μάτι το Napster, ειδικά όταν ανακάλυψαν πως το ακυκλοφόρητο κομμάτι τους “I Disappear” από την ταινία “Mission Impossible” ήταν διαθέσιμο και μοιραζόταν ελεύθερα και δωρεάν, μαζί με όλο το υπόλοιπο υλικό τους.
Η αντίδραση του ντράμερ Lars Ulrich ήταν «Αφού τα βάλαν αυτοί μαζί μας, θα τα βάλουμε κι εμείς με αυτούς». Έτσι τον Απρίλιο του 2000 υπέβαλαν κι αυτοί μήνυση εναντίον όχι μόνο του Napster αλλά και των πανεπιστημίων Indiana, Yale και University of Southern California για κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων, αξιώνοντας αποζημίωση 100 χιλιάδων δολαρίων για κάθε πράξη. «Παίρνουμε την τέχνη μας, είτε πρόκειται για τη μουσική, τους στίχους, τις φωτογραφίες ή τα σχέδια των εξωφύλλων, πολύ σοβαρά», δήλωσε ο Ulrich. «Το πρόβλημα είναι η πειρατεία, το να λαμβάνεις κάτι που δε σου ανήκει είναι νομικά και ηθικά λάθος. Η ανταλλαγή αυτών των αρχείων είναι στην ουσία λαθρεμπόριο.» Λίγες εβδομάδες αργότερα ο Dr. Dre υπέβαλε κι αυτός μια ξεχωριστή μήνυση.
Πολλά κολλέγια και πανεπιστήμια απαγόρεψαν την πρόσβαση των φοιτητών στο Napster, μέσα σ’ αυτά και τα Πανεπιστήμια Yale και Indiana, και ως εκ τούτου αφαιρέθηκαν από τη μήνυση. Άλλα ιδρύματα όμως όπως τα Harvard, M.I.T., Stanford και Duke αρνήθηκαν να επιβάλλουν περιορισμούς, και πολλοί μουσικοί όπως o Chuck D. των Public Enemy, οι Limp Bizkit και οι Offspring άρχισαν να παίρνουν θέση υπέρ του Napster.
Η αντίδραση του κοινού εναντίον των Metallica ήταν άμεση και σκληρή, ειδικά αφού μετά από δική τους έρευνα βρήκαν περισσότερα από 300 χιλιάδες usernames χρηστών που είχαν κατεβάσει παράνομα τη μουσική τους και ζήτησαν από το Napster να τους μπλοκάρει, πράγμα που έκανε.
Όλο αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αρχίσει ο κόσμος να βλέπει τη μήνυση σαν μια προσωπική επίθεση στους οπαδούς του συγκροτήματος και μια κίνηση με μοναδικό στόχο τα χρήματα.
Ανάμεσα στις πάμπολλες αντιδράσεις ήταν διάφορα χιουμοριστικά videos όπως το “Metalligreed” και ένα ειδικά αφιερωμένο επεισόδιο της δημοφιλούς σειράς “South Park”. Τελικά οι δύο πλευρές ήρθαν σε συμβιβασμό. Ο Ulrich ήταν πολύ ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα: «Πιστεύω πως βρήκαμε μια λύση που δουλεύει προς όφελος και των μουσικών και των οπαδών», είπε. «Η ένστασή μας δεν αφορούσε ποτέ στην ανταλλαγή της μουσικής. Όλοι ξέρουν πως ποτέ δεν εναντιωθήκαμε στην ηχογράφηση και ανταλλαγή των συναυλιών μας από τον κόσμο. Το πρόβλημα ήταν πως οι ιδιοκτήτες του Napster δεν ζήτησαν ποτέ από εμάς είτε από άλλους καλλιτέχνες αν θέλουμε να συμμετάσχουμε στην επιχείρησή τους. Πιστεύουμε ότι αυτός ο συμβιβασμός θα δημιουργήσει ένα τείχος προστασίας για τους καλλιτέχνες.»
Ο συνιδρυτής του Napster Fanning ήταν εξίσου αισιόδοξος: «Ανυπομονούμε να προχωρήσουμε κερδίζοντας τη στήριξη και το σεβασμό των Metallica και να δουλέψουμε ώστε το Napster μπορέσει να ικανοποιεί τόσο τις ανάγκες των καλλιτεχνών όσο και τις επιθυμίες των απανταχού μουσικόφιλων».
Το Napster ξεκίνησε μια διαδικασία αναπροσαρμογής της λειτουργίας του και τον Ιούλιο του 2001 ανέστειλε την ελεύθερη ανταλλαγή αρχείων. Ο στόχος ήταν η διακοπή αυτή να είναι προσωρινή, μέχρι να μπουν φίλτρα που αναγνωρίζουν την παράνομη μουσική, σύμφωνα με τις διαταγές του δικαστηρίου.
Το Napster επρόκειτο να γίνει μια αναγνωρισμένη και νόμιμη υπηρεσία, αφού σύμφωνα με έναν όρο της συμφωνίας οι καλλιτέχνες ήταν πρόθυμοι να επιτρέπουν τον διαμοιρασμό ενός μέρους της μουσικής τους με την προϋπόθεση να υπάρχει ένα σύστημα που θα διασφαλίζει την πληρωμή των καλλιτεχνών και των εκδοτών.
Αυτή η μέρα δεν ήρθε ποτέ και το Napster κήρυξε πτώχευση το 2002. Η όλη ιστορία τελικά οδήγησε στον αυστηρότερο έλεγχο των παραβιάσεων πνευματικών δικαιωμάτων στο διαδίκτυο και στην εγκατάσταση όλο και καλύτερων αναγνωριστικών φίλτρων από αντίστοιχες υπηρεσίες. Όμως η «ρετσινιά» γύρω από το όνομά τους συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και 22 χρόνια μετά και ένα μεγάλο μέρος του κόσμου της μουσικής ακόμα θεωρεί τους Metallica «άπληστους προδότες».