Ξαφνικά όμως και χωρίς να έχει προειδοποιήσει τους άλλους μουσικούς, ο Hendrix ξεκίνησε να παίζει τις πρώτες νότες του Αμερικανικού εθνικού ύμνου, το “Star-Spangled Banner”. Το συγκρότημα στην αρχή προσπάθησε να ακολουθήσει, αλλά σύντομα σταμάτησαν να παίζουν και άφησαν τον Jimi να μαγέψει τους πάντες!
Τον Αύγουστο του 1969, η καριέρα του Jimi Hendrix ήταν σε μια ρευστή κατάσταση. Κλεισμένος στο σπίτι που νοίκιαζε στο Shokan, έφτιαξε ένα καινούριο συγκρότημα για να παίξει στο Woodstock Festival. Αυτό αποτελούσαν ο Mitch Mitchell, ντράμερ των Jimi Hendrix Experience, δύο ντόπιοι περκασιονίστες από το Woodstock, ο Juma Sultan και ο Jerry Velez και δύο παλιοί φίλοι του Hendrix από τον στρατό, ο κιθαρίστας Larry Lee και ο μπασίστας Billy Cox. Μαζεύτηκαν για μια σύντομη αλλά έντονη σειρά προβών στο Woodstock προτού αναχωρήσουν για το White Lake, όπου ο Hendrix θα έπαιζε ως headliner.
Το σχέδιο ήταν η εμφάνιση του Hendrix να κλείσει το φεστιβάλ, περίπου τα μεσάνυχτα της τελευταίας μέρας, όμως λόγω πολλών καθυστερήσεων στο πρόγραμμα τελικά ανέβηκε στη σκηνή τη Δευτέρα στις 9 το πρωί, με τον ήλιο να έχει ήδη ανατείλει. Το πλήθος των θεατών είχε σε μεγάλο βαθμό αποχωρήσει, για να γυρίσει στις καθημερινές δουλειές του, καθώς το Σαββατοκύριακο είχε τελειώσει. Ένα κοινό περίπου 40.000 ανθρώπων παρέμεινε για να παρακολουθήσει τον Hendrix με το νέο του συγκρότημα. Σχεδόν το 10 τοις εκατό του συνολικού αριθμού του κόσμου των προηγούμενων ημερών, ήταν όμως αρκετά μεγάλο που θα μπορούσε να φοβίσει τον Hendrix και το συγκρότημα. Παρόλα αυτά ο Hendrix έδειχνε απόλυτα χαλαρός και προσηλωμένος και έτσι ξεκίνησε με ένα καινούργιο τραγούδι, το “Message To The Universe”. Η μπάντα έπαιζε πολύ καλά, ήταν δεμένη, με ένα γεμάτο ήχο στον οποίο δέσποζε η άσπρη Fender Stratocaster του Hendrix. Έπαιξαν το επίσης καινούριο “Getting My Heart Back Together”, και μετά συνέχισαν με τα πιο γνωστά, παίζοντας μια πληθωρική εκτέλεση του “Spanish Castle Magic”από το άλμπουμ του 1967 “Axis: Bold As Love”, κατά την οποία αντάλλαξε σόλο με τον Larry Lee και έδωσε χρόνο στον Mitchell για ένα drum solo.
Ακολούθησε το αγαπημένο αργό blues “Red House” ενώ έπειτα ο Lee τραγούδησε την μπαλάντα του “Master Mind”. Θέλοντας να ζεστάνει κάπως τα πράγματα, ο Hendrix ξεκίνησε απότομα το “Lover Man”. Το κοινό ζητούσε να παίξει πιο γνωστά τραγούδια, και ο Jimi δεν τους απογοήτευσε, με μια καταπληκτική εκτέλεση του “Foxy Lady” από τον πρώτο του δίσκο, κατά την οποία επιστράτευσε όλα τα κιθαριστικά του κόλπα που αγαπούσε το κοινό. Στη συνέχεια έπαιξαν δυο ακόμα νέα κομμάτια. Το πρώτο ήταν το “Beginning (aka Jam Back At The House)”, ένα μεγάλο και περίπλοκο οργανικό κομμάτι βασισμένο σε riffs, με ακόμα ένα drum solo του Mitch Mitchell. Το δεύτερο ήταν το αντιπολεμικό “Izabella”, ένα ευχάριστο γκρουβάτο κομμάτι που φανέρωνε τα progressive fusion στοιχεία που ο Hendrix σχεδίαζε να ενσωματώσει μελλοντικά στον ήχο του. Το κοινό όμως εξακολουθούσε να φωνάζει ζητώντας παλιά και γνωστά τραγούδια και ο Jimi τους έκανε τη χάρη, παίζοντας το “Fire”, από το πρώτο του άλμπουμ.
Στη συνέχεια ο Hendrix έπαιξε το κομμάτι με το οποίο συνήθως έκλεινε τις συναυλίες του, το “Voodoo Child (Slight Return)”, από το άλμπουμ ”Electric Ladyland” του 1968. Αυτό εξελίχθηκε σε ένα τζαμ με αλλεπάλληλα σόλο από τον Jimi και τον Larry Lee. Καθώς πλησίαζε το τέλος ο Hendrix είπε στον κόσμο «Αν θέλετε μπορείτε να φύγετε, εμείς απλά τζαμάρουμε» και έτσι το τζαμ σιγά σιγά χαλάρωσε και τελείωσε με μια δυνατή συγχορδία.
Ξαφνικά όμως και χωρίς να έχει προειδοποιήσει τους άλλους μουσικούς, ο Hendrix ξεκίνησε να παίζει τις πρώτες νότες του Αμερικανικού εθνικού ύμνου, το “Star-Spangled Banner”. Το συγκρότημα στην αρχή προσπάθησε να ακολουθήσει, αλλά σύντομα σταμάτησαν να παίζουν και άφησαν τον Jimi να μαγέψει τους πάντες. Η επιδέξια οργανική εκτέλεση του ύμνου κατάφερε να εκφράσει το συναίσθημα αναταραχής που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή στην Αμερική. Εφιαλτικές εικόνες πολέμου και καταστροφής σάρωσαν το κοινό, προτού ο Hendrix το προσγειώσει παίζοντας γλυκά τις τελευταίες νότες του κομματιού. Ήταν πράγματι μια συναρπαστική εκτέλεση και έγινε μια από τις κλασικότερες στιγμές και αναμνήσεις του Woodstock Festival.
Όμως ο Jimi δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Προς μεγάλη χαρά του κοινού, συνέχισε με το κλασικό “Purple Haze” από το πρώτο άλμπουμ, σε μια εκπληκτική εκτέλεση διαποτισμένη από την μαγεία που είχε προηγουμένως δημιουργήσει. Ακολούθησε ένας μακρύς αυτοσχεδιασμός, ενώ για τελευταίο κομμάτι έπαιξε το “Villanova Junction”, ένα αργό και λυπητερό οργανικό μπλουζ που έμοιαζε σαν ένα ρέκβιεμ για το Σαββατοκύριακο που τελείωνε. Έτσι, με ένα απλό «Ευχαριστούμε» , o Jimi έφυγε από τη σκηνή. Ο κόσμος ζητούσε encore, κι έτσι ο Hendrix γρήγορα επέστρεψε με μια δυνατή εκτέλεση του πρώτου του single, “Hey Joe”. Ο κόσμος γύρισε στο σπίτι του μεταμορφωμένος, έχοντας πλήρη επίγνωση της πολιτιστικής επανάστασης που είχε λάβει χώρα.