Στα τέλη του 1955 ο Elvis Presley βρισκόταν στα τελευταία στάδια μιας 18μηνης περιοδείας με εκατοντάδες συναυλίες και είχε ήδη κυκλοφορήσει πάνω από 20 singles, αλλά η όποια επιτυχία είχε, ήταν στο κοινό της Country and Western μουσικής. Ήταν ένας νέος και ανερχόμενος καλλιτέχνης που δούλευε σκληρά και προσπαθούσε να αναρριχηθεί στα pop charts, που θα σήμαινε να γίνει γνωστός στους νέους όλης της χώρας. Κατά τους επόμενους 6 μήνες το κατάφερε και με το παραπάνω, αφού το single “Heartbreak Hotel” τον έκανε πρώτο όνομα στο ραδιόφωνο και τα δισκάδικα την άνοιξη του 1956. Οι εμφανίσεις του στην τηλεόραση όμως ήταν αυτές που τον απογείωσαν και τον έχρισαν «Βασιλιά του Rock’n’roll». Η σημαντικότερη από αυτές ήταν στο “The Milton Berle Show” στις 5 Ιουνίου 1956.
Δεν ήταν η πρώτη τηλεοπτική εμφάνιση του Elvis, ούτε καν η πρώτη του φορά στην εκπομπή του Milton Berle. Μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου του 1956 ο Elvis πήγε 6 φορές στο “Tommy and Jimmy Dorsey’s Stage Show” και στις 3 Απριλίου έκανε την πρώτη του εμφάνιση στον Milton Berle. Τι ήταν λοιπόν αυτό που έκανε τη δεύτερη φορά στον Berle να ξεχωρίσει; Η εκτέλεση του “Hound Dog”.
Σε όλα τα προηγούμενα τηλεοπτικά γυρίσματα η κάμερα είτε έδειχνε το πρόσωπο του Elvis σε κοντινό πλάνο να τραγουδάει μια μπαλάντα, είτε τον έδειχνε μεν ολόκληρο, παίζοντας όμως την ακουστική του κιθάρα που περιόριζε τις κινήσεις του. Ο κόσμος απλά δεν είχε δει ακόμα τις χορευτικές κινήσεις που θα γίνονταν διάσημες.
Προς το τέλος του “Hound Dog” το συγκρότημα έριξε το tempo στο μισό για να κάνουν ένα αργό φινάλε. Ο Elvis άφησε την κιθάρα στο πλάι και αποκάλυψε τον χορό με την περιστροφική κίνηση των γοφών του, με το τηλεοπτικό κοινό να ξεσηκώνεται. Η Αμερική είδε για πρώτη φορά τον 21χρονο “Elvis the pelvis” (πύελος ή λεκάνη).
Οι αντιδράσεις από τα ΜΜΕ ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία αρνητικές. Οι “New York Times” έγραψαν: «Ο κύριος Presley δεν διαθέτει καμία φωνητική ικανότητα. Για τα αυτιά είναι ανυπόφορα βαρετός. Η μοναδική του ικανότητα είναι μια έντονη σωματική κίνηση που μέχρι τώρα περιοριζόταν στο ρεπερτόριο ξανθών εξωτικών χορευτριών. Αυτή η περισκοπική κίνηση της λεκάνης ποτέ δεν είχε και ακόμα δεν έχει σχέση με τον κόσμο της pop μουσικής.»
Στην “New York Daily News” ο Ben Gross είπε για την εμφάνιση του Elvis: «Οι ζωώδεις αυτές κινήσεις θα έπρεπε να περιορίζονται σε καμπαρέ και πορνεία», ενώ ο o Jack O’Brien του “New York Journal-American” έγραψε πως «ο Elvis για να καλύψει τις φωνητικές του αδυναμίες επιστρατεύει μια εξαιρετικά περίεργη και προκλητική σωματική κίνηση που θυμίζει τους χορούς των Αβοριγίνων της Αυστραλίας». Για την “New York Herald Tribune” o Elvis ήταν «εξαιρετικά ατάλαντος και χυδαίος» και το “Catholic Weekly America” προειδοποιούσε: «Να φοβάστε τον Elvis Presley!».
Για κάποιον καιρό μετά αυτού του είδους τα δημοσιεύματα κυριάρχησαν στα ΜΜΕ. Η εμφάνιση του Elvis στον Milton Berle είχε προκαλέσει πραγματικό σκάνδαλο. Όμως όπως λένε, «κάθε είδους διαφήμιση είναι καλή διαφήμιση» και αυτό επιβεβαιώθηκε και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ανεξάρτητα από το τι έλεγε ο καθένας για αυτήν την εμφάνιση, το γεγονός ήταν πως όλοι μιλούσαν για αυτό. Ξαφνικά, από τη μία μέρα στην άλλη, ο Elvis ήρθε στο προσκήνιο. Ήταν ένας σταρ, ένας πραγματικός rock’n’roll επαναστάτης.
Το βίντεο της εμφάνισης παραμένει συγκλονιστικό, και όποιος το βλέπει νιώθει τον ηλεκτρισμό και καταλαβαίνει τους λόγους που το κοινό μαγεύτηκε, κόλλησε, εξαγριώθηκε, ερωτεύτηκε, αγάπησε και διασκέδασε με αφορμή τον Elvis, ακόμα και περισσότερα από 66 χρόνια μετά.
Στο τέλος του 1956 ο Elvis είχε γίνει ο πιο επιτυχημένος τραγουδιστής του κόσμου, ο βασιλιάς του Rock’n’roll, αστέρας του κινηματογράφου, το σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής, η φωνή της νεολαίας και το στήριγμα πάνω στο οποίο θα πατούσε από τότε και μετά όλη η μουσική εξέλιξη και η διαμόρφωση της κουλτούρας των νέων.
Στο πρόσωπο του Elvis βρήκε έκφραση η επαναστατικότητα, η νεανικότητα, η σεξουαλικότητα, η ελευθερία και η αντίσταση. Στην επαναστατικότητα αυτή στηρίχτηκαν οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές που ακολούθησαν στην Αμερική αλλά και σε άλλα μέρη του κόσμου. Η συνειδητοποίηση της στενότατης σχέσης μεταξύ της μουσικής και της κοινωνικής έκφρασης, σε συνδυασμό με τα τεχνολογικά επιτεύγματα που έφεραν τη μουσική στο σπίτι κάθε παιδιού, εφήβου και νέου ήταν ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία του τέλους της δεκαετίας του 1960, και θα έπαιζε σημαντικότατο ρόλο από τότε.
Και ίσως η πιο καθοριστική στιγμή που οδήγησε σε όλα αυτά ήταν η εμφάνιση του Elvis στο “The Milton Berle Show” στις 5 Ιουνίου, 1956.