Το album έχει μια δύναμη που παραμένει αναλλοίωτη 50 χρόνια μετά
Το “Blood On The Tracks” του Bob Dylan έχει τη φήμη του απόλυτου «άλμπουμ χωρισμού». Πολλοί το ερμηνεύουν σαν μια καταγραφή από τον Dylan του τέλους του γάμου του με την πρώτη του γυναίκα, τη Sara Noznisky. Ο γιος τους, ο Jakob, έχει δηλώσει πως «Το άλμπουμ αυτό είναι απλά οι γονείς μου να μιλάνε».
Το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου καταναλώνεται από τον πόνο της χαμένης αγάπης. Ο Dylan και η Noznisky ήταν σε διάσταση όταν έγιναν οι ηχογραφήσεις, συνεπώς είναι λογικό πως αφού οι δυο τους πήραν διαζύγιο το 1977, το άλμπουμ να είναι εμπνευσμένο από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν εκείνο τον καιρό.
Παρόλα αυτά ο Dylan αρνείται πεισματικά ότι το ”Blood On The Tracks” είναι αυτοβιογραφικό, και υποστηρίζει πως το εμπνεύστηκε από τις ιστορίες του Anton Chekhov.
To ”Blood On The Tracks” ήταν το πρώτο άλμπουμ που ηχογράφησε ο Dylan αφού επέστρεψε στην αγαπημένη του “Columbia Records”, μετά από δύο άλμπουμ στην “Asylum”. Στα μάτια του κόσμου αυτό το άλμπουμ ήταν η μεγάλη επιστροφή του Dylan, η απόδειξη πως ήταν ένας καλλιτέχνης που μπορούσε να ευδοκιμήσει σε κάθε εποχή. Την εποχή της κυκλοφορίας του πολλοί το αξιολόγησαν ως το καλύτερο άλμπουμ του Dylan για μια δεκαετία.
Σήμερα, μισό αιώνα μετά πολλοί λένε πως είναι γενικά το καλύτερό του άλμπουμ.
Διάφορες λεπτομέρειες (ίσως και υπερβολικές) έχουν έρθει στο φως σε σχέση με τις ηχογραφήσεις.
Ο Dylan αρχικά ηχογράφησε όλο το άλμπουμ κατά τη διάρκεια τεσσάρων «χαοτικών» ημερών στη Νέα Υόρκη. Όμως την παραμονή της κυκλοφορίας του, ενώ ήδη είχαν κοπεί τα πρώτα βινύλια, αποφάσισε πως δεν ήταν καλό και έπρεπε να ηχογραφήσει ξανά τουλάχιστον το μισό. Τελικά το ξαναηχογράφησε σχεδόν όλο στη Μινεσότα, χρησιμοποιώντας άγνωστους “session” μουσικούς.
Άλλαξε μερικούς στίχους για να τους κάνει πιο «ανώδυνους» και έκανε όλο τον δίσκο πιο ανάλαφρο αλλάζοντας τις τονικότητες των τραγουδιών. Όπως και να έγιναν τα πράγματα, το αποτέλεσμα σίγουρα τον δικαιώνει.
Το σουρεαλιστικό αριστούργημα “Tangled Up In Blue” είναι γεμάτο με αναμνήσεις από μια γυναίκα με κόκκινα μαλλιά και τον καιρό που πέρασαν μαζί.
Ο Dylan ποτέ δε σταμάτησε να αλλάζει τους στίχους του τραγουδιού και έχει τραγουδήσει πολλές εκδοχές στις συναυλίες του κι έτσι η ιστορία της γνωριμίας τους έχει μια ποιητική ασάφεια. To άλμπουμ περιέχει δυνατές αφηγήσεις και δημιουργεί πολύ ζωντανούς χαρακτήρες.
Στο “Simple Twist of Fate” ο Dylan εξερευνεί τις σκέψεις ενός άντρα και μιας γυναίκας μετά από μια νύχτα πάθους, αλλάζοντας οπτική από το πρώτο στο τρίτο πρόσωπο συνεχώς, ακόμα και μέσα στην ίδια στροφή.
Φυσικά στο κέντρο του δίσκου βρίσκεται ο θρήνος του Dylan και η απώλεια της αγάπης. Σε τραγούδια όπως τα “You’re A Big Girl”, “You’re Gonna Make Me Lonesome When You Go” και “If You See Her Say Hello” ακροβατεί ανάμεσα στην ώριμη, λογική αποδοχή του τέλους και στην παθιασμένη απόγνωση για αυτό που θα μπορούσε να υπάρξει.
Το “Meet Me In The Morning” είναι ένα παραγνωρισμένο κλασικό blues κομμάτι.
Η μελαγχολία δίνει τη θέση της στην πικρία στο “Idiot Wind”, το τραγούδι που αποτελεί το κέντρο του άλμπουμ. Στα περίπου οκτώ λεπτά που διαρκεί ο Dylan τα βάζει με όλους και όλα, και προσθέτει και μερικά αστεία για να το ελαφρύνει. Είναι ένα τραγούδι γεμάτο από υπερβολικές εικόνες οργής προς τους επικριτές του, μουσικοκριτικούς αλλά και όχι μόνο, μια θεματολογία προσφιλή στον Dylan από την εποχή του “It Ain’t Me Babe”.
Το “Lily, Rosemary And The Jack Of Hearts” είναι από τα πιο κινηματογραφικά τραγούδια του Dylan, μία ευδιάθετη country μπαλάντα που περιγράφει τη νυχτόβια ζωή κάποιων ληστών, ενός πλούσιου εμπόρου, και μερικών χορευτριών σε ένα καμπαρέ σε μια πόλη της Παλιάς Δύσης. Αυτό το έπος των εννέα λεπτών ξεδιπλώνεται σαν μια ιστορία του Larry McMurtry, εξερευνώντας τα κίνητρα όλων των χαρακτήρων εκτός από τον αινιγματικό Jack Of Hearts. Έχουν γίνει πολλές ανεπιτυχείς προσπάθειες να μεταφερθεί το τραγούδι στη μεγάλη οθόνη.
Το “Shelter From The Storm” περιέχει μερικές από τις ομορφότερες εικόνες του δίσκου, καθώς ο Dylan διηγείται τις αναμνήσεις του από την παλιά του αγάπη, αλλά όπως σε πολλά από τα τραγούδια του album, η αγάπη δίνει τη θέση της στην απογοήτευση καθώς έρχεται η αποξένωση.
Το κύκνειο άσμα του ”Blood On The Tracks”, το “Buckets Of Rain” είναι το μόνο καθαρά ερωτικό τραγούδι του δίσκου που δεν επικεντρώνεται στον πόνο της απώλειας. Μόνο με την κιθάρα του και ένα μπάσο, ο Dylan περιγράφει την αγάπη με ασυνήθιστα απλούς όρους.
Το ”Blood On The Tracks” θα μπορούσε να είναι όντως σκέψεις πάνω στις ιστορίες του Chekhov, ή ένα σύνολο από κωδικοποιημένα και μη μηνύματα προς τη μητέρα του πρώτου παιδιού του Dylan. Θα μπορούσε να είναι και κάτι εντελώς διαφορετικό. Το κατά πόσο είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα είναι τελικά ασήμαντο. Το album έχει μια δύναμη που παραμένει αναλλοίωτη 50 χρόνια μετά. Αποτελεί ένα μνημείο στη διαχρονικότητα του συναισθηματικού πόνου.