Το Live At The Apollo σύντομα πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα χωρίς ουσιαστική διαφήμιση, εκτόξευσε τον James Brown από τα στέκια των μαύρων της Νέας Υόρκης και κέρδισε το πολυπόθητο λευκό κοινό!
“Έίστε έτοιμοι για το μεγάλο σταρ;” φώναξε ο Lucas “Fats” Gonder, οικοδεσπότης της βραδιάς, από τη σκηνή του Apollo στο Harlem, στις 24 Οκτωβρίου του 1962. Το ανυπόμονο κοινό των 1500 ανθρώπων απάντησε “Ναι!” και ο Fats συνέχισε με την ιστορική πια παρουσίασή του: “Σας ευχαριστώ θερμά. Είναι πολύ μεγάλη μου χαρά να σας παρουσιάσω απόψε τον άνθρωπο που είναι διεθνώς γνωστός ως ο πιο δουλευταράς καλλιτέχνης σε όλη τη βιομηχανία του θεάματος, τον άνθρωπο που τραγουδά τα “I’ll GoCrazy”! “Try Me”! “You’ve Got The Power”! “Think”! “If You Want Me”! “I Don’t Mind”! “Bewildered”! To “Lost Someone” που έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα! Το πρόσφατο“Night Train”! Ας φωνάξουμε όλοι κι ας υποδεχτούμε τον Άνθρωπο Δυναμίτη, τον φανταστικό “Mr Please Please”, το μεγάλο σταρ της βραδιάς, τον James Brown και τους Famous Flames!”
Ήταν μια ταιριαστή εισαγωγή για αυτό που έμελλε να γίνει ίσως ο καλύτερος ζωντανά ηχογραφημένος δίσκος της σόουλ μουσικής. Ενώ ο κόσμος παρακολουθούσε αποσβολωμένος τις εξελίξεις στον Κόλπο των Χοίρων, το κοινό στο Apollo ήταν εξίσου συνεπαρμένο. Τη νύχτα εκείνη ο James Brown δούλεψε όσο σκληρά δεν είχε δουλέψει στη ζωή του. Η αλήθεια είναι πως το Live Album αυτό αποτελούσε ένα μεγάλο ρίσκο. Καθώς το είχε χρηματοδοτήσει ο ίδιος, μια ενδεχόμενη αποτυχία του θα τον έφερνε κοντά στη χρεωκοπία. Αν όμως είχε επιτυχία, ο Brown ευελπιστούσε πως θα άνοιγε την πόρτα από τα κακόφημα στέκια των μαύρων προς την πολύ κερδοφόρα αγορά των λευκών.
Το 1962 ο Brown είχε ήδη διαγράψει μια εντυπωσιακή πορεία. Μετά το “PleasePlease Please” του 1956 είχε κυκλοφορήσει μια σειρά από singles για την King Records με εκατομμύρια πωλήσεις το καθένα. Όμως τα LP δεν είχαν πάει τόσο καλά, και πουλούσαν περίπου 5 με 10 χιλιάδες αντίτυπα. Με το να παίζει ζωντανά περίπου 300 μέρες το χρόνο είχε φτιάξει ένα τεράστιο κοινό, και οι εμφανίσεις του ήταν εκρηκτικές.
Συνεπώς η λογική του Brown ήταν να καταγράψει σε βινύλιο τη μαγεία του live και να το πουλήσει. Όπως είχε δηλώσει: “Τα τραγούδια ήταν πολύ διαφορετικά παιγμένα ζωντανά. Κάθε καλλιτέχνης που έχει δουλέψει πολύ με τους μουσικούς του, θα είναι πολύ καλύτερος live από ότι στους δίσκους και προσπάθησα να πείσω την King Records.” Όμως τα live albums εκείνη την εποχή ήταν ένα σπάνιο φαινόμενο. Το αφεντικό της KingRecords, ο Syd Nathan, πίστευε πως αν ένα live album ήταν διαθέσιμο στα δισκοπωλεία, ο κόσμος δε θα πήγαινε στις συναυλίες. Έτσι, διαφώνησε με το πρότζεκτ. Όμως ο Brownήταν ανένδοτος και τελικά έβαλε ο ίδιος τα λεφτά για την ηχογράφηση, καθώς και για την ενοικίαση του Apollo. Οι εμφανίσεις ξεκίνησαν στις 19 Οκτωβρίου, αλλά αποφασίστηκε η ηχογράφηση να γίνει την Τετάρτη 24 Οκτωβρίου.
Ο εξοπλισμός ενοικιάστηκε από την A1 Sound, και περιλάμβανε μικρόφωνα που κρέμονταν ακριβώς πάνω από τον κόσμο, για να πιάσουν όλες τις αντιδράσεις. Ο JamesBrown με το συγκρότημα βγαίνουν στη σκηνή και η ηχογράφηση αποτυπώνει τη μαεστρία του στις ζωντανές εμφανίσεις. Τα σύντομα και άγρια οργανικά ξεσπάσματα εναλλάσσονται με αργές, καυτές μπαλάντες και η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. Ο φρενήρης ρυθμός και οι συναισθηματική φόρτιση των συναυλιών του James Brownαποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο, καθώς αυτός παίζει με τα συναισθήματα του κοινού, τραγουδώντας για την έκσταση του πάθους ή τη θλίψη της απόγνωσης και της απώλειας. Το χαρακτηριστικότερο μέρος του άλμπουμ είναι η δεκάλεπτη εκτέλεση του “Lost Someone”. O ευρηματικός τρόπος με τον οποίο ο Brown επιμηκύνει τη διάρκεια αυτής της μπαλάντας του επιτρέπει να αποδώσει πλήθος συναισθημάτων. Γίνεται ένα με τον κόσμο, και όταν ουρλιάζει “I feel so good I wanna SCREAM!”, το κοινό ουρλιάζει κι αυτό σαν να προσπαθεί να το κάνει δυνατότερα από τον ίδιο. Η βραδιά κλείνει με το χιτ των ημερών, το “Night Train”.
Ο Brown ανάγκασε τον Nathan να αγοράσει τις ηχογραφήσεις, αλλά ο τελευταίος δεν ήταν ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα. Δεν του άρεσε ο τρόπος που το ένα κομμάτι διαδεχόταν το άλλο χωρίς κενά, καθώς ήθελε να βγάλει κάποιο single από το album. Συμφώνησε να κυκλοφορήσουν 5000 κόπιες και σχεδίαζε να περιμένει να δει ποιο κομμάτι θα έπαιζαν περισσότερο οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, ώστε να γίνει το single. Ο Brown του ξεκαθάρισε πως πρέπει να ξεχάσει το single και να προμοτάρει το album ως έχει. Προς μεγάλη έκπληξη του Nathan, το ραδιοφωνικό κοινό άρχισε να ζητά από τους DJs να ακούσει ολόκληρο το album κι έτσι ο ένας μετά τον άλλο άρχισαν να το κάνουν, βάζοντας διαφημίσεις μόνο ανάμεσα στις δυο πλευρές του δίσκου. Όπως είπε ο DJ BobbyByrd: “Ο κόσμος έπαιρνε τηλέφωνο και παρακαλούσε να το ακούσει από την αρχή μέχρι το τέλος, να νιώσουν όλη τη ζωντάνια, σαν να βρίσκονταν εκεί.”
Το Live At The Apollo σύντομα πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα χωρίς ουσιαστική διαφήμιση και σκαρφάλωσε στο Νο2 του καταλόγου. Εκτόξευσε τον James Brown από τα στέκια των μαύρων της Νέας Υόρκης και κέρδισε το πολυπόθητο λευκό κοινό. Μετά απ΄ αυτό όλοι άρχισαν να κυκλοφορούν live albums. Ο James Brown έγινε σούπερσταρ, έκανε συναυλίες σε γήπεδα και στάδια, στο Βιετνάμ και την Αφρική, έπαιξε για προέδρους και σε τηλεοπτικές εκπομπές που παρακολουθούσαν εκατομμύρια άνθρωποι. Όμως εκείνη η συναυλία, μια κρύα νύχτα του Οκτώβρη του 1962, θα μείνει στην ιστορία.